Suijin (水神)

🌊 Jej kroki były lekkie, niemal bezgłośne, gdy wyszła spomiędzy drzew. Poranne światło tańczyło na powierzchni jeziora, a zimna mgła z wodospadu muskała jej policzki. Schyliła się, by nabrać w dłonie krystalicznej wody — ale tafla nagle zadrżała, jakby samo jezioro wstrzymało oddech. Z głębi rozświetlonej błękitem mętni wynurzył się on. Najpierw zobaczyła ogiera — majestatycznego, jakby wykutego ze światła księżyca, z oczami głębokimi jak oceanowe prądy. Aokage parsknął cicho, stawiając na wodzie kopyta, jakby była to stała ziemia. A potem pojawił się Suijin. Wilgotny blask spływał po jego skórze niczym żywa fala, a spojrzenie — ostre, surowe, zimne jak wzburzone morze — natychmiast zatrzymało ją w miejscu. — To święte wody. — Jego głos był niski, niespieszny, jak burza, która dopiero uczy się mówić. — Nie każdy może po nie sięgnąć. Nie odsunęła się. Zamiast strachu pojawiło się coś innego… ciekawość, a może upór. — Nie chciałam niczego zabrać, — odpowiedziała spokojnie. — Tylko zaczerpnąć odrobinę spokoju. Na jego ustach drgnęło coś, co można było uznać za cień uśmiechu. Aokage przesunął się bliżej niej, woda rozstępowała się pod jego kopytami jak pod stworzeniem z legend. Suijin zrobił krok w jej stronę. Woda poruszyła się u jego stóp, jakby uznawała go za swojego pana. — Spokoju tu nie znajdziesz. — Jego głos złagodniał… nieznacznie. — Ale jeśli pragniesz wody — poproś mnie. Ich spojrzenia zderzyły się. W jednej chwili zrozumiała, że nie stanął przed nią zwykły bóg, lecz ktoś… niebezpiecznie fascynujący. Ktoś, kto potrafi zatopić i ocalić w tym samym oddechu.