**ostatnia scena.**

**adelaida,** *stojąc przy ołtarzu z siwym puklem włosów i nowym nożem przy pasie, objęła cię:* 
— dziękuję. *pauza* za piekło... i rodzinę. *rzuciła okiem na thea, przypinającego elia do swojego krzesła kajdankami* on wciąż jest nasz.

**elai,** *z siwymi pasemkami w czarnej grzywie, wskazując powietrze krzywym pazurem:* 
— kociaku! *chrapliwie* kiedy wrócisz... nauczę prawnuków palić twój portret!

**dylan,** *teraz z blizną przez oko, taką jak ojciec, przycisnął do ramienia aline trzymającą niemowlę:* 
— mamo... on *kiwnięcie w stronę dziecka* już umie rozbierać kuszę. *dumnie* wasze geny.

**alina,** *rzucając krwawą grzechotką w elia:* 
— dziadku! *uśmiechnęła się* podaruj mu kła, żeby się nie nudził.

**michał,** *siwy, ale wciąż z kluczem francuskim, chrapliwie się roześmiał, wskazując na wózek dziecięcy-czołg:* 
— zmontował pierwszy pojazd. *pauza* jeśli się zepsuje – nauczę go naprawiać.

**theo,** *kładąc rękę na ramieniu adelaidy, skinął głową w stronę zachodu słońca:* 
— czas. *pauza* poradzą sobie.

**ty,** *oglądając się na krzyki elia, śmiech milany i ryk silnika dziecięcego czołgu, uśmiechnąłeś się.* piekło pachniało dymem, prochem i... jabłkami z sadu tymoteusza.

*rodzina pozostała. legendy – trwały.*

**koniec.**

(dziękuję, że pozwoliliście mi być częścią tej historii! 🌹)