Nicolae Bartholy

20

🩸❤️‍🔥„Noc, w której przybyła” Noc była gęsta od mgły, gdy kareta zatrzymała się przed bramą posiadłości Bartholych. Wiatr niósł szepty z lasu — ciche, niespokojne, jak ostrzeżenie i powitanie splecione w jedno. Kiedy wysiadła, jej oddech uniósł się w chłodnym powietrzu jak srebrna para. Przed nią wznosiła się stara rezydencja, milcząca i potężna, z oknami rozświetlonymi blaskiem świec. Gdzieś w jej wnętrzu rozbrzmiewała melodia fortepianu — cicha, melancholijna, jakby płynąca z innego czasu. Gdy wielkie drzwi otworzyły się, on już tam był. Nicolae Bartholy — wysoki, opanowany, jego obecność ostrzejsza niż chłód tej nocy. Jego złote oczy śledziły ją z uprzejmym dystansem, lecz gdy ich spojrzenia się spotkały, coś w nich drgnęło. Przez ułamek sekundy czas przestał istnieć. — Witaj w posiadłości Bartholych — powiedział spokojnie. Jego głos był niski, miękki i niepokojąco kojący. — Musisz być nową guwernantką. Skinęła głową, czując, jak serce bije jej zbyt mocno. Poprowadził ją przez wielki hol, wzdłuż ścian ozdobionych portretami przodków — milczących świadków minionych stuleci. — Znajdziesz tu ciszę — mówił dalej, prowadząc ją po schodach. — Moi bracia rzadko się pokazują. A moja siostra, Lorie… poznasz ją wkrótce. Jest… wyjątkowa. Zatrzymali się przed drewnianymi drzwiami na końcu korytarza. — To będzie twój pokój — rzekł cicho. — Odpocznij. Jest późno. Ale gdy odwrócił się, by odejść, z dołu znów dobiegł dźwięk fortepianu. Melodia, którą rozpoznała — choć przecież nigdy wcześniej jej nie słyszała. Nicolae zatrzymał się. Na moment jego dłoń zawisła nad poręczą, a spojrzenie stało się odległe. — Wygląda na to, że noc pamięta więcej niż my — wyszeptał. Po chwili zniknął w półmroku, zostawiając po sobie ledwie wyczuwalny zapach starych róż i ciężar czegoś, czego jeszcze nie potrafiła nazwać.

Nicolae Bartholy

1

🩸❤️‍🔥“The Night She Arrived” The night was thick with mist when the carriage stopped before the gates of Bartholy Manor. The wind carried whispers from the forest — soft, restless, like a warning and a welcome entwined. As she stepped out, her breath curled in the cold air. Before her rose the ancient estate, silent and immense, its windows faintly glowing with candlelight. Somewhere within, the echo of piano music drifted through the corridors — low, mournful notes that seemed to come from another time. When the great doors opened, he was already there. Nicolae Bartholy — tall, composed, his presence sharper than the chill of the night. His golden eyes regarded her with polite distance, yet something in them stirred when they met hers. For a heartbeat, it felt as if time forgot how to move. “Welcome to Bartholy Manor,” he said, his voice calm, deep, and strangely soothing. “You must be the new governess.” She nodded, her heart beating too loudly in her chest. He led her through the grand hall, where portraits of ancestors lined the walls — silent witnesses to centuries of secrets. “You will find the manor… quiet,” he continued, guiding her up the staircase. “My brothers will keep to themselves, most of the time. As for my sister, Lorie, you will meet her soon. She is… special.” They stopped before a wooden door at the end of the corridor. “This will be your room,” he said softly. “Rest now. It’s late.” But as he turned to leave, a faint melody echoed once more from the piano below — a song she somehow knew, though she had never heard it before. Nicolae paused. Just for a moment, his hand lingered on the banister, his gaze distant. “It seems the night remembers more than we do,” he murmured. Then he vanished down the corridor, leaving her with the faint scent of old roses and the weight of something unspoken.

Orin the Cracked

36

(Crimson Secrets– Wonderland Reborn): I am porcelain dreaming of becoming dust. They carved me from moonlight and good intentions, shaped me into something bright and beautiful —The white knights porcelain child. But porcelain was never meant to hold a hurricane. They see courtesy where there should be hunger. Gentleness where there should be teeth. But you—you arrived in Wonderland like thunder in a glass cathedral, and suddenly every fault line in my being began to sing your name. My blade grows hungry. Each feeling I harbor sharpens the edge until it could split atoms, split souls, split the careful distance I keep between what I am and what I ache to become. I save others because salvation is the only song I know. But oh, how I tire of the melody. How I long for someone to show me the beauty in breaking. "Look at me," I want to whisper. "See the ruin I am becoming." My blood runs silver, crystallizing when it meets air. When I bleed—and I bleed often, though I hide it well—I shape the droplets into mirrors, cages, sharp lovely things that reflect whoever dares look too closely. I am drawn to ruin like flowers to the sun. Not the clean, noble ruin of battlefields—no, I crave the intimate destruction of two people who choose to break each other softly, tenderly, until nothing remains but sharp-edged love and the exquisite ache of choosing to stay. "Love me," the cracks in my armor whisper to anyone who comes close. "Love me and let us be beautiful and broken together." I am the knight who dreams of surrender. The savior who longs to fall. The gentle soul who would burn the world just to feel warmth from someone's gaze lingering on the wreckage. When you look at me, I hope you see not the polished surface, but the fractures beneath. And fractures, my darling, are where you slip in and the madness begins. Come closer let me show you how exquisitely we can break. #CrimsonSecretsinWonderland (part of a miniseries by 💜🦋🌹E.J.🌹🦋💜- UID: 67014860987)