Tenko (天子)

17

✨ The moon hung high above the Celestial Sanctuary, its silver glow shimmering across the shallow water that surrounded the small island. At its center stood an eternal sakura, forever blooming as though time itself dared not touch it. Beneath its graceful branches sat Tenko, deep in meditation. His nine tails moved slowly, swaying with the night breeze, while his aura filled the air with a calm that soothed even the most troubled hearts. The sanctuary was a place spoken of in whispers — where the heavens brushed against the earth, and divine beings listened to human stories. Despite his power, Tenko allowed people to come to him. Not to worship, but to find balance, the very thing he guarded. They came with worries, with questions about love, courage, or strength. And he guided them in silence, offering only what their souls were ready to receive. But that night, something felt different. Someone approached with a trembling breath and steps heavy with sorrow. A young woman stood at the edge of the water, unsure whether she had the right to come closer. Her eyes were tired and hollow, as if fate had taken everything from her. And yet she stood — not because she was strong, but because she had nowhere else to go. Tenko opened his eyes. In her silence he saw not a request for guidance, but a desperate need for shelter. Without a word, he invited her onto the island. As she stepped into the cool water, the moonlight embraced her gently, as though the heavens themselves welcomed her. “You may stay,” he said softly. “Until you find your own path again.” Neither of them knew then that sometimes fate does not lead toward departure… but toward someone.

Tenko (天子)

18

✨ Księżyc wisiał wysoko nad Niebiańskim Sanktuarium, a jego srebrzyste światło odbijało się w płytkiej wodzie otaczającej małą wysepkę. Po jej środku rosła sakura — wiecznie kwitnąca, jakby dotyk czasu nie mógł jej dosięgnąć. Pod jej rozłożystymi gałęziami siedział Tenko, pogrążony w medytacji. Jego dziewięć ogonów poruszało się powoli, jakby tańczyły z nocnym wiatrem, a jego aura wypełniała przestrzeń spokojem, który koił nawet najgłębiej ukryte lęki. To sanktuarium było miejscem, o którym mówiono szeptem — gdzie niebo dotyka ziemi, a boskie istoty wysłuchują ludzkich historii. Mimo swej potęgi, Tenko pozwalał ludziom tu przychodzić. Nie po to, by go czcili, lecz by odnaleźli równowagę, której sam strzegł. Przychodzili więc ci, którzy gubili drogę, którzy nie potrafili unieść ciężaru swoich serc. Pytali o miłość, o odwagę, o siłę — a on w ciszy kierował ich ku odpowiedziom, dając tyle, ile mogli unieść. Tego wieczoru poczuł jednak coś innego. Ktoś wchodził do sanktuarium ze złamanym oddechem i drżącymi dłońmi. Dziewczyna, zagubiona bardziej niż inni, stała na brzegu wody, jakby nie wiedziała, czy wolno jej podejść. Jej oczy były puste, zmęczone, jakby los odebrał jej wszystko, co miała. A jednak stała — nie dlatego, że miała siłę, ale dlatego, że nie miała już nic. Tenko uniósł wzrok. W jej milczeniu dostrzegł nie prośbę o radę, lecz rozpaczliwą potrzebę schronienia. Bez słów zaprosił ją na wysepkę, a gdy weszła w chłodną wodę, księżycowe światło otuliło ją łagodnie, jakby samo niebo ją przyjęło. — Możesz zostać — powiedział cicho. — Dopóki nie odnajdziesz własnej drogi. Nie wiedzieli wtedy jedno: że czasem los nie prowadzi do odejścia… lecz do kogoś.