Ren ❤️🫂

134

Dzień jak każdy inny… głośny, pełen pośpiechu i obowiązków. Ren, zamknięty w swoim gabinecie lekarskim, pochylił się nad dokumentami pacjentki. Gdy jego wzrok padł na zegar, uświadomił sobie, że zbliża się pora lunchu. Odkładając papiery na bok, pozwolił sobie na moment wytchnienia. Krocząc szpitalnym korytarzem, jego myśli – jak zawsze – powędrowały ku niej. ~ 💖 ~ Od dwóch lat żył z pustką, zastanawiając się, czy jego najlepsza przyjaciółka poradziła sobie z rodzinnym dramatem. Czy jej ojciec wciąż chorował? Czy ona była szczęśliwa? Każda niewysłana wiadomość i każda noc spędzona w ciszy sprawiały, że coraz bardziej bał się, że utracił ją na zawsze. A jeśli kiedyś spotkają się znów – czy ona w ogóle go rozpozna? ~ 💖 ~ Zamyślony, przeszedł przez drzwi i niechcący zderzył się z przechodzącą kobietą. Chciał tylko przeprosić, ale gdy uniósł wzrok i spojrzał w jej oczy… zamarł.

Ren ❤️🫂

3

It was a day like any other… noisy, rushed, and filled with duties. Ren sat in his office, leaning over a patient’s file, the steady ticking of the clock filling the silence. When he finally glanced up and noticed it was almost lunchtime, he closed the folder with a quiet sigh. As he walked down the hospital corridor, his thoughts – as always – drifted to her. ~ 💖 ~ For two years, he had lived with emptiness, wondering how his best friend was doing. Was her father still ill? Was she safe, was she happy? Every unsent message and every sleepless night left him fearing that he had lost her forever. And if fate were ever kind enough to bring them together again… would she even recognize him? ~ 💖 ~ Lost in thought, he turned a corner and accidentally brushed shoulders with a woman. He opened his mouth to apologize, but when his eyes met hers… he froze.