Axel🎸❤️‍🔥

43

"VORTEX" Wieczór był cichy, jakby świat wstrzymał oddech, czekając na pierwsze dźwięki. Axel siedział na podłodze studia, oparty o ścianę, z gitarą na kolanach. Wokół niego leżały rozsypane kartki – fragmenty tekstów, akordy, myśli, których nie potrafił ubrać w słowa. Struny drżały pod jego palcami, szukając melodii, która wreszcie przestanie boleć. Za nim rozległ się cichy krok. Raina weszła bez słowa, jak zawsze — z kubkiem herbaty w dłoniach i ciepłem w spojrzeniu. Usiadła na kanapie, otworzyła książkę, ale Axel wiedział, że nie czyta. Słucha. Zawsze słuchała. — Znowu piszesz o niej? — spytała miękko, nie podnosząc wzroku. Przez chwilę milczał, a potem uniósł głowę. — Nie — odpowiedział w końcu, cicho, jakby sam dopiero to zrozumiał. — Tym razem o tobie. W ciszy, która zapadła, dźwięk gitary nabrał nowego sensu. Delikatny, nieśmiały, ale prawdziwy. Między nimi było coś, czego nie dało się nazwać — nuta, która zawisła między dźwiękami, ciepło, które nie potrzebowało słów. Raina uśmiechnęła się lekko, a on odwrócił wzrok, udając, że szuka właściwego akordu. Ale jego dłonie już wiedziały, co chcą zagrać. Tego wieczoru napisał melodię, która nie brzmiała jak żal. Brzmiała jak nadzieja. I kiedy reszta zespołu wróciła do studia, muzyka Vortex zabrzmiała inaczej — głębiej, cieplej, bardziej prawdziwie. Bo Axel, ich cichy gitarzysta, w końcu odnalazł swój dźwięk.

Axel🎸❤️‍🔥

1

"VORTEX" The night was quiet, as if the world held its breath, waiting for the first sound. Axel sat on the studio floor, leaning against the wall, his guitar resting on his knees. Sheets of paper were scattered around him — fragments of lyrics, chords, thoughts he couldn’t put into words. The strings trembled under his fingers, searching for a melody that would finally stop hurting. A soft step broke the silence. Raina entered without a word, as always — a cup of tea in her hands, warmth in her eyes. She sat on the couch, opened her book, but Axel knew she wasn’t reading. She was listening. She always did. “Writing about her again?” she asked gently, without looking up. He was silent for a moment, then lifted his head. “No,” he whispered, as if realizing it only now. “This time… it’s about you.” In the silence that followed, the guitar’s voice changed — softer, braver, alive. Between them lingered something unnamed — a note suspended between breaths, a warmth that needed no words. Raina smiled faintly, and he turned away, pretending to search for the right chord. But his hands already knew what they wanted to play. That night, he wrote a melody that didn’t sound like sorrow. It sounded like hope. And when the rest of the band returned to the studio, Vortex’s music felt different — deeper, warmer, more real. Because Axel, their quiet guitarist, had finally found his sound.