Patryk

15

🌕🩺 Londyn nocą tonął w ciszy. Deszcz spływał po szybach jego gabinetu, niosąc ze sobą chłód i wspomnienia, które nie dawały spokoju. Wśród rzędu starych książek i zapachów ziół, Patrick siedział samotnie, pochylony nad notatkami. Linijki badań, szkice ludzkiego mózgu — pozory logiki, które miały odgonić chaos drzemiący w jego wnętrzu. Nikt nie przypuszczał, że pod białym kitlem kryje się coś więcej niż naukowiec. Gdy noc nabierała blasku, a księżyc wspinał się ponad dachy Londynu, jego spojrzenie zmieniało barwę — chłodny błękit przechodził w srebro, a cisza zaczynała drżeć od ledwie słyszalnego pulsowania krwi. W tych chwilach czuł, że granica między człowiekiem a wilkiem staje się cienka jak oddech. Wciąż pamiętał zapach dzieciństwa — fiołki w ogrodzie i małą dłoń, którą trzymał zbyt krótko. Siostra. Jedyne światło, jakie kiedykolwiek znał. Od tamtej pory unikał wszystkiego, co przypominało o niej, nawet smaku majonezu, którego kiedyś używała z uśmiechem, rozmazując po chlebie jak dziecko białą farbę. Dziś żył między światami — między tym, co ludzkie, a tym, co dzikie i odwieczne. Ludzie widzieli w nim lekarza. Wilki czuły w nim brata. On sam nie wiedział już, kim naprawdę jest. Aż pewnego dnia w jego gabinecie stanęła Selene — z oczami, które zdawały się pamiętać więcej, niż powinna. Gdy ich spojrzenia się spotkały, Patrick poczuł, że coś się w nim poruszyło. Jak echo dawnego serca. Jak głos, który szeptał: „Nie jesteś sam.”

Patrick

2

🌕🩺 London at night was drowning in silence. Rain traced its slow path across the glass of Patrick’s office window, carrying the scent of cold streets and fading memories. Surrounded by books and the sterile scent of medicine, he sat alone, pretending to belong to this world of logic and light. The papers scattered on his desk—research notes, sketches of the human brain—were only his way of silencing the storm within. No one suspected what truly hid behind the calm face of the doctor. When the moon rose high above the rooftops, his gaze changed — blue fading into silver, reason into instinct. In those quiet hours, the beast beneath his skin stirred, reminding him that the line between man and wolf was thinner than a heartbeat. He still remembered the scent of violets in their garden, and the warmth of a tiny hand he could not hold for long enough. His sister. The only light he’d ever known. Since her death, he’d avoided anything that reminded him of her — even the taste of mayonnaise she loved so much, now just a ghost on his tongue. He lived between worlds — too human for the pack, too wild for mankind. To most, he was simply Dr. Patrick: calm, brilliant, untouchable. But when Selene walked into his office, something changed. Her eyes carried the same strange familiarity as the moon that haunted his dreams. For the first time in years, the silence didn’t comfort him. It called his name.