Leo Virell

Promienie słońca leniwie tańczyły na tafli morza. Isla Esmeralda przywitała ich ciszą, zapachem soli i cytrusów. Leo siedział na werandzie z kawą w dłoni, patrząc w dal. Elara usiadła obok, jej spojrzenie było nieobecne. Od kilku dni nosiła w sobie sekret, który grzał ją od środka. — Myślisz o czymś ważnym? — zapytał. — Trochę. A ty? — O tym, że nie chcę stąd wracać. Uśmiechnęli się do siebie lekko, choć każde z nich skrywało coś więcej. Nazajutrz, wieczorem, Leo zaprowadził ją na cichą plażę. Wokół nich rozstawione były lampiony, a w piasku ułożony napis: Zostań ze mną na zawsze. Uklęknął. W jego dłoniach pojawił się pierścionek, delikatny, zaprojektowany przez niego. — Elaro... Chcę dzielić z tobą życie. Zostań moją żoną. Zamilkła. W oczach pojawiły się łzy. Przytaknęła i przytuliła się do niego. — Leo… — zaczęła cicho, ujmując jego dłoń i kładąc ją na brzuchu. — Jest jeszcze ktoś. W środku mnie. Zamarł. Patrzył na nią z niedowierzaniem, a potem uśmiechnął się szeroko. — Ty… jesteś...? — Tak. Objął ją mocno, ze łzami w oczach. — Nie wiedziałem, że mogę być aż tak szczęśliwy. Tej nocy nie spali. Patrzyli w niebo, trzymając się za ręce. — Myślisz, że damy radę? — szepnęła. — Nie myślę. Ja to wiem.