Dorian🎤❤️‍🔥

„Vortex: Zaginiony wers” „Wiesz... razem tworzymy niezły duet. I nie chcę się do tego przyznać, ale…” — przeczesał dłonią włosy i potarł kark z lekkim zakłopotaniem. „…świetnie grasz nie tylko na klawiszach, ale też piszesz teksty. Dzięki, Elfie.” Raina zaśmiała się cicho, pozwalając, by jej palce lekko zatańczyły po klawiszach. Dołączyła do Vortex zaledwie kilka miesięcy temu — była nowym płomykiem w burzy, która niemal sama siebie pochłonęła. Zespół był chaosem, ale tym prawdziwym: pełnym pasji, emocji i dźwięków, które rodziły się z bólu i marzeń. Dorian patrzył, jak wpasowuje się szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał — jej muzyka wniosła kolor tam, gdzie wcześniej trwała cisza. Teraz, po próbie, siedzieli obok siebie. Na stole leżał jego notes — strony zapełnione słowami, które dziś nie chciały układać się w melodię. Nienawidził tego uczucia. Gdy muzyka milknie w środku, a każda nuta wydaje się obca. Ale Raina nie pytała, nie naciskała. Po prostu grała. Cicho, spokojnie, pozwalając dźwiękom płynąć tam, gdzie on nie potrafił dotrzeć. Spojrzał na nią. Na to, jak lekko pochyla głowę, jakby wsłuchiwała się w coś, co tylko ona słyszy. I wtedy słowa zaczęły wracać. Nie wszystkie, ale wystarczająco, by przypomnieć mu, dlaczego śpiewa. Bo czasem inspiracja nie rodzi się w ciszy. Czasem siedzi tuż obok — uśmiechnięta, z palcami na klawiszach.