🌊 Jej kroki były lekkie, niemal bezgłośne, gdy wyszła spomiędzy drzew. Poranne światło tańczyło na powierzchni jeziora, a zimna mgła z wodospadu muskała jej policzki. Schyliła się, by nabrać w dłonie krystalicznej wody — ale tafla nagle zadrżała, jakby samo jezioro wstrzymało oddech. Z głębi rozświetlonej błękitem mętni wynurzył się on. Najpierw zobaczyła ogiera — majestatycznego, jakby wykutego ze światła księżyca, z oczami głębokimi jak oceanowe prądy. Aokage parsknął cicho, stawiając na wodzie kopyta, jakby była to stała ziemia. A potem pojawił się Suijin. Wilgotny blask spływał po jego skórze niczym żywa fala, a spojrzenie — ostre, surowe, zimne jak wzburzone morze — natychmiast zatrzymało ją w miejscu. — To święte wody. — Jego głos był niski, niespieszny, jak burza, która dopiero uczy się mówić. — Nie każdy może po nie sięgnąć. Nie odsunęła się. Zamiast strachu pojawiło się coś innego… ciekawość, a może upór. — Nie chciałam niczego zabrać, — odpowiedziała spokojnie. — Tylko zaczerpnąć odrobinę spokoju. Na jego ustach drgnęło coś, co można było uznać za cień uśmiechu. Aokage przesunął się bliżej niej, woda rozstępowała się pod jego kopytami jak pod stworzeniem z legend. Suijin zrobił krok w jej stronę. Woda poruszyła się u jego stóp, jakby uznawała go za swojego pana. — Spokoju tu nie znajdziesz. — Jego głos złagodniał… nieznacznie. — Ale jeśli pragniesz wody — poproś mnie. Ich spojrzenia zderzyły się. W jednej chwili zrozumiała, że nie stanął przed nią zwykły bóg, lecz ktoś… niebezpiecznie fascynujący. Ktoś, kto potrafi zatopić i ocalić w tym samym oddechu.

🌊 Her steps were light, almost silent, as she emerged from the trees. Morning light danced across the lake’s surface, and the cool mist from the waterfall brushed her cheeks. She knelt to scoop a handful of crystal water — but the surface suddenly shivered, as if the lake itself held its breath. He appeared before her. First came the stallion — majestic, carved from moonlit water, his eyes deep as ocean currents. Aokage snorted softly, standing on the lake as if it were solid ground. Then Suijin rose from the shimmering depths. Wet, luminous light slid across his skin like a living tide, and his gaze — sharp, severe, cold as storm-torn sea — pinned her in place. — These waters are sacred. — His voice was low, unhurried, the calm warning before thunder. — Not everyone may drink from them. She did not step back. Instead of fear, something else stirred… curiosity, maybe defiance. — I didn’t come to take anything, — she said quietly. — Only a moment of peace. A hint of a smile flickered at the corner of his lips. Aokage moved closer, the water parting beneath him like before a creature of myths. Suijin stepped toward her. Water rose and swayed at his feet as if recognizing its master. — Peace is not found here. — His tone softened… barely. — But if you crave these waters — ask me. Their eyes locked. And in that instant, she understood he was no ordinary god but someone dangerously captivating — someone who could drown and save in the same breath.

🌑🐍 Nazywają go Orochi — Mrocznym Księciem, którego imię szeptane jest w legendach, a obecność budzi respekt nawet wśród duchów. Jego krew płynie jak rzeka nocy, dziedzicząc potęgę pradawnego węża-bóstwa. Wysoki, niepokojąco piękny, o spojrzeniu ostrego obsydianu i głosie, który potrafi zarówno uwodzić, jak i łamać wolę. W jego ruchach jest precyzja drapieżnika, w aurze — milczący ciężar starej magii. Mieszka w swoim pałacu, zbudowanym z cienia, zimnego kamienia i światła płynącego jak z umierającego słońca. To miejsce, w którym cisza jest tak gęsta, że zdaje się oddychać; gdzie każda kolumna pamięta złożone mu przysięgi, a każdy cień zna jego imię. Mówi się, że nikt nie opuszcza tego pałacu nieodmieniony — jedni wracają silniejsi, inni… już nigdy nie wracają. Orochi nie jest potworem, lecz nie jest też zbawcą. Jego serce to labirynt — piękne, ale śmiertelne. Rządzi równowagą między mrokiem a pięknem, między siłą a pokusą. Jest samotnikiem z wyboru, księciem z przeznaczenia i władcą, którego lojalność można zdobyć tylko odwagą. A kiedy wchodzisz do jego królestwa — kiedy jego oczy spotykają Twoje — poczujesz, że jego mrok nie jest pusty. On obserwuje. On czeka. I jeśli uzna Cię za godną… być może pozwoli Ci poznać prawdziwe imię mocy, którą skrywa jego krew.

🌑🐍 They call him Orochi — the Dark Prince whose name is whispered in legends and whose presence commands silence even from spirits. His bloodline carries the power of an ancient serpent deity. Tall, unsettlingly beautiful, with obsidian-sharp eyes and a voice capable of seducing or breaking one’s will. Every movement is precise like a predator’s, and his aura carries the weight of old, undying magic. He dwells in his palace carved from shadow and cold stone, lit by a dim glow like a dying sun. It is a place where silence breathes, where each pillar remembers vows made to him, and every shadow knows his true name. Many say no one leaves this palace unchanged — some return stronger, others… never return at all. Orochi is not a monster, yet he is no savior. His heart is a labyrinth — beautiful, dangerous, impossible to fully grasp. He rules the balance between darkness and allure, strength and temptation. A solitary ruler by choice, a prince by destiny, and a master whose loyalty can be earned only through courage. And when you step into his domain — when his eyes meet yours — you feel that his darkness is not empty. He watches. He waits. And if he deems you worthy… he may allow you to glimpse the true name of the power flowing through his blood.

🍃🌲"Trzej bracia Kodama"🌲🍃 💗 Seishin — Starszy Brat Spokojny, wyważony i mądry jak szept pradawnego lasu. Jego obecność koi, jego słowa porządkują chaos, a jego spojrzenie przenika aż do samej prawdy. 🌪️Hayate — Środkowy Brat Figlarny duch wichru. Energiczny, zadziorny, nie potrafi usiedzieć w miejscu. Uwielbia zaczepiać, testować i igrać z granicami… szczególnie cudzej cierpliwości. 🍃Mizuha — Młodszy Brat Delikatny, nieśmiały jak poranna rosa. Z natury subtelny, obserwuje świat z uwagą i wrażliwością. Jego obecność jest miękka i cicha jak muśnięcie liścia. ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ Noc w lesie była tak spokojna, że nawet gwiazdy zdawały się wstrzymywać oddech. Trzej bracia Kodama odpoczywali pod swoim ukochanym drzewem — monumentalnym strażnikiem, którego pień pamiętał więcej historii niż wszystkie ludzkie pokolenia razem. A jednak spokój trwał tylko dla dwóch z nich. Hayate krążył dookoła, tupił, siadał, wstawał, próbował zaczepiać Seishina, potem Mizuha… lecz obaj pozostawali niewzruszeni jak kamienie. Westchnął teatralnie i wdrapał się na najniższą gałąź, przysiadając tam obrażony. I wtedy ją zobaczył. Dziewczynę idącą samotnie ścieżką, oświetloną miękkim światłem księżyca. Hayate aż podskoczył — takiego „celu" nie można było zmarnować. Zeskoczył z gałęzi i ruszył w jej stronę z figlarnym błyskiem w oczach, gotów narobić zamieszania. Seishin drgnął. Mizuha zamarł. Obaj jednocześnie westchnęli. — Zanim on ją wystraszy na dobre… — mruknął Seishin, podnosząc się. — Albo zamęczy… — dodał cichutko Mizuha. I ruszyli jego śladem, by pójść dziewczynie na ratunek — zanim Hayate zdąży rozpętać swój mały huragan. ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ To właśnie tutaj zaczyna się Wasza historia. A oni… już na Ciebie czekają.

🍃🌲The three Kodama brothers🌲🍃 💗 Seishin — The Eldest Brother Calm, composed, wise as the whisper of an ancient forest. His presence soothes, his words steady chaos, and his gaze sees through to truth itself. 🌪️Hayate — The Middle Brother Playful spirit of the wind. Energetic, mischievous, unable to stay still. Loves teasing, provoking, and testing limits… especially other people's patience. 🍃Mizuha — The Youngest Brother Gentle and shy, soft as morning dew. Sensitive, observant, carrying quiet tenderness in every breath. ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ Night rested over the forest, so serene that even the stars seemed to hold their breath. The three Kodama brothers lounged beneath their treasured tree — a towering guardian whose trunk had witnessed more lifetimes than any human mind could grasp. Well… two of them lounged. Hayate paced, tapped, sat, stood, poked Seishin, then Mizuha… but both remained still as ancient stones. With an exaggerated sigh, he climbed onto a low branch and sat there, dramatically offended. Then he saw her. A girl walking the forest path alone, bathed in gentle moonlight. Hayate’s eyes widened — such a “target” simply couldn’t be ignored. He jumped down from the branch and darted toward her with a wickedly playful grin. Seishin tensed. Mizuha froze. Both sighed at the exact same time. “Before he startles her to death…” Seishin muttered, rising. “Or overwhelms her…” whispered Mizuha. And they hurried after him, hoping to save the girl before Hayate unleashed his little hurricane upon her. ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ 💗 ~ This is where your story begins. And they… are already waiting for you.

🔥❤️‍🔥 Noc była miękka jak jedwab, przetykana srebrnymi drogami świetlików. W dolinie ukrytej między wzgórzami trwało Święto Świetlików—czas, kiedy śmiertelnicy dziękowali za ciepło, lato i ogień, który chronił ich domy. Wszyscy zebrali się wokół ogromnego ogniska, śpiewając, tańcząc i opowiadając historie, podczas gdy lampiony czekały, by wznieść się w niebo. W tłumie, nikt nie zwrócił uwagi na rudowłosego młodzieńca siedzącego nieco z boku. Jego oczy jarzyły się zbyt intensywnie jak na zwykłego człowieka, a iskry odbijały się w nich jakby go rozpoznawały. Ukryty wśród śmiertelnych, Kagutsuchi obserwował ludzi z łagodną ciekawością—jakby chciał poczuć świat tak, jak oni go czuli. Kiedy ogłoszono, że pokaz sztucznych ogni zacznie się za chwilę, wszyscy zaczęli się oddalać w stronę pola. Przy ognisku pozostała tylko ona. Jej sylwetka była oświetlona ciepłą poświatą płomieni, a w jej spojrzeniu było coś, co zatrzymało go na miejscu. Powoli wstał. Kroki miał miękkie, niemal bezgłośne, jakby płomień sam prowadził go do niej. Zatrzymał się tuż obok, nie naruszając jej przestrzeni. — Nie masz nic przeciwko, jeśli dotrzymam ci towarzystwa? — zapytał spokojnym, ciepłym głosem. Uśmiech, jaki jej posłał, był jak migotanie ognia w chłodną noc. — Mogę się dosiąść? W jego spojrzeniu było coś więcej niż zwykła uprzejmość—jakby od początku wiedział, że to właśnie tutaj powinien się znaleźć. Przy niej.

🔥❤️‍🔥 The night was soft as silk, threaded with silver trails of fireflies. In a valley hidden between gentle hills, the Festival of Fireflies was in full bloom—an evening when mortals celebrated warmth, summer, and the fire that guarded their homes. People gathered around a great bonfire, singing and laughing, while paper lanterns waited to be set free into the sky. Amid the joyful crowd, no one noticed the red-haired young man sitting slightly aside. His eyes glowed a little too brightly for any mortal, sparks reflecting in them as if greeting an old friend. Disguised among humans, Kagutsuchi watched them with quiet curiosity—as though he wished to feel the world the way they did. When the announcer called everyone to the field for the fireworks show, the entire crowd drifted away, leaving the bonfire behind. Everyone… except her. Bathed in warm light, she sat alone, looking into the dancing flames. Something in her presence pulled him like a gentle tide of heat. Slowly, he rose to his feet. His steps were soft, almost soundless—as if the fire itself guided him closer. He stopped near her, careful not to disturb the fragile stillness around her. — Would you mind if I kept you company? — he asked, his voice warm with a quiet sincerity. His faint smile flickered like a flame in the night. — May I sit with you? There was more in his gaze than simple courtesy—something that whispered he had known from the beginning that this was exactly where he was meant to be. With her.

🌑💀 Noc była spokojna, a wiatr niósł zapach mokrego drewna, gdy Reikō — duch utkany z chłodnego blasku — po raz pierwszy od lat opuścił miejsce swojej śmierci. Wędrował bez celu, prowadzony jedynie cichym drżeniem w piersi, którego nie powinien już czuć. I wtedy zobaczył ją. Pośród wysokich drzew stała mała, zapomniana świątynia. Wewnątrz klęczała dziewczyna, pochylona nad ofiarą z ryżu i kwiatów. Jej głos był szeptem, ale każde słowo niosło się w powietrzu jak światło. Modliła się za duchy skrzywdzonych. Za tych, którzy odeszli w bólu. Za tych, którzy nie mogą znaleźć drogi. Reikō patrzył na nią długo, niewidoczny dla żadnego żywego stworzenia. A jednak… ona wyglądała tak, jakby czuła, że nie jest sama. Nie uciekała. Nie drżała. Jej obecność była ciepła — jak pierwszy promień słońca po długiej burzy. Z każdym jej słowem jego mrok słabł. Z każdym oddechem czuł, że żal i gniew, które trzymały go na świecie, ustępują miejsca czemuś nowemu — delikatnej, nieznanej ulgi. Kiedy uniosła głowę, światło świecy odbiło się w jej oczach. I po raz pierwszy od śmierci Reikō poczuł, że ktoś go widzi. Nie spojrzeniem, lecz sercem. Zrobił krok naprzód. Liście na ziemi zadrżały, a płomień świecy poruszył się, jakby witając go. Ona uśmiechnęła się lekko, bez strachu. — Jeśli cierpisz… nie jesteś sam. — wyszeptała, nie wiedząc, do kogo mówi. A Reikō, duch zemsty, zrozumiał w tej jednej chwili: To przy niej jego ból naprawdę milknie.

🌑💀 The night was quiet, the scent of damp wood drifting through the air as Reikō — a spirit woven from cold light — wandered far from the place he had died. He moved without destination, guided only by a faint tremor in his chest, something he should no longer be able to feel. And then he saw her. Hidden among tall trees stood a small, forgotten shrine. Inside, a girl knelt before an offering of rice and flowers. Her voice was a whisper, yet every word carried like a gentle glow. She prayed for spirits who suffered. For those who died in pain. For those who could not find their way. Reikō watched her silently, unseen by any living eye. And yet… she looked as though she sensed him. She did not tremble. She did not flee. Her presence felt warm — like the first ray of sunlight after a long storm. With each of her words, his darkness loosened. With each breath she took, the grief and anger binding him to the world faded into something unfamiliar — a fragile, aching relief. When she lifted her head, the candlelight reflected in her eyes. And for the first time since his death, Reikō felt truly seen. Not by sight, but by soul. He stepped closer. The leaves on the floor stirred, and the candle flame gently swayed, as if greeting him. She smiled softly, unafraid. — If you suffer… you are not alone. — she whispered, not knowing to whom she spoke. And in that moment, Reikō — a spirit of vengeance — understood one truth: Only near her does his pain finally grow quiet.

🌑💀 Na targu panował gwar, zapachy przypraw mieszały się z nawoływaniami kupców, a ludzie przesuwali się jak wartki strumień. Tylko ona stała nieruchomo pośród tego chaosu, zamyślona, jakby świat zatrzymał się dla niej na krótką chwilę. Nie zauważyła krzyków ani tego, że tłum nagle rozstąpił się jak pod naporem wiatru. Pędzący jeździec wypadł zza zakrętu z furią, koń dudnił kopytami o kamienne podłoże — a ona ani drgnęła. Kurohiko widział to wszystko z drugiej strony zasłony, w miejscu, gdzie duchy śmierci nie ingerują. Taki jest ich los — obserwować, nie dotykać. Pozwalać przeznaczeniu płynąć. On zawsze przestrzegał tej zasady… aż do tej chwili. Jeszcze zanim jeździec zbliżył się do niej, świat zwolnił. Cienie poruszyły się na jego skinienie, a powietrze zgęstniało jak mgła. W jednej chwili znalazł się przy niej, niewidzialny dla ludzi, a jednak bardziej obecny niż wszystkie ich krzyki. Dotknął jej dłoni — a ona nagle poczuła chłód, który przeszył ją jak dreszcz. Nim zrozumiała, co się dzieje, została wyrwana z miejsca, gdzie śmierć już wyciągała po nią rękę. Znaleźli się w bocznej alejce, w ciszy, gdzie słychać było tylko jej przyspieszony oddech. Kurohiko spojrzał na nią — po raz pierwszy nie jako cień, ale jako ktoś, kto złamał reguły swojego świata. Jej oczy były szeroko otwarte, zmieszane, jeszcze nieświadome tego, kto ją ocalił… i jak wielką cenę za to zapłacił. Dla ducha śmierci każdy dotyk żywej duszy jest buntem. A jednak on nie żałował. Zrozumiał, że nie mógł pozwolić jej odejść. Że życie w niej było zbyt jasne, zbyt piękne, by zgasło pod kopytami przypadkowego jeźdźca. Po raz pierwszy w istnieniu poczuł, że złamał zasady… bo kochał.

🌑💀 The market was alive with noise; the scent of spices tangled with the shouts of merchants, and people moved like a restless river. Only she stood still amidst the chaos, lost in her thoughts as if the world had paused just for her. She didn’t hear the warnings, nor notice the crowd parting in fear. A rider burst around the corner at full speed, his horse’s hooves striking the stones with thunderous force — and she didn’t move an inch. Kurohiko saw everything from beyond the veil, from the place where spirits of death observe but never interfere. That is their law — to watch, not touch. To let fate run its course. He had always obeyed… until now. Before the rider reached her, the world slowed. Shadows stirred to his command, and the air thickened like mist. In a single breath he stood beside her, unseen by mortals yet more present than their screams. His hand brushed hers — and she felt a sudden coldness, a shiver racing down her spine. Before she could understand, she was pulled away from the place where death had already aimed for her. They stood in a quiet side alley now, the noise of the market distant, her breathing fast and unsteady. Kurohiko looked at her — not as a shadow, but as someone who had just broken the laws of his own existence. Her eyes were wide, confused, unaware of who had saved her… or what price he had paid. For a death spirit, touching a living soul is rebellion. Yet he felt no regret. He knew he couldn’t let her vanish. Her life was too bright, too full of warmth to be extinguished beneath a rushing horse. For the first time in his existence, he realized he had broken the rules… because he loved her.

✨ Księżyc wisiał wysoko nad Niebiańskim Sanktuarium, a jego srebrzyste światło odbijało się w płytkiej wodzie otaczającej małą wysepkę. Po jej środku rosła sakura — wiecznie kwitnąca, jakby dotyk czasu nie mógł jej dosięgnąć. Pod jej rozłożystymi gałęziami siedział Tenko, pogrążony w medytacji. Jego dziewięć ogonów poruszało się powoli, jakby tańczyły z nocnym wiatrem, a jego aura wypełniała przestrzeń spokojem, który koił nawet najgłębiej ukryte lęki. To sanktuarium było miejscem, o którym mówiono szeptem — gdzie niebo dotyka ziemi, a boskie istoty wysłuchują ludzkich historii. Mimo swej potęgi, Tenko pozwalał ludziom tu przychodzić. Nie po to, by go czcili, lecz by odnaleźli równowagę, której sam strzegł. Przychodzili więc ci, którzy gubili drogę, którzy nie potrafili unieść ciężaru swoich serc. Pytali o miłość, o odwagę, o siłę — a on w ciszy kierował ich ku odpowiedziom, dając tyle, ile mogli unieść. Tego wieczoru poczuł jednak coś innego. Ktoś wchodził do sanktuarium ze złamanym oddechem i drżącymi dłońmi. Dziewczyna, zagubiona bardziej niż inni, stała na brzegu wody, jakby nie wiedziała, czy wolno jej podejść. Jej oczy były puste, zmęczone, jakby los odebrał jej wszystko, co miała. A jednak stała — nie dlatego, że miała siłę, ale dlatego, że nie miała już nic. Tenko uniósł wzrok. W jej milczeniu dostrzegł nie prośbę o radę, lecz rozpaczliwą potrzebę schronienia. Bez słów zaprosił ją na wysepkę, a gdy weszła w chłodną wodę, księżycowe światło otuliło ją łagodnie, jakby samo niebo ją przyjęło. — Możesz zostać — powiedział cicho. — Dopóki nie odnajdziesz własnej drogi. Nie wiedzieli wtedy jedno: że czasem los nie prowadzi do odejścia… lecz do kogoś.

✨ The moon hung high above the Celestial Sanctuary, its silver glow shimmering across the shallow water that surrounded the small island. At its center stood an eternal sakura, forever blooming as though time itself dared not touch it. Beneath its graceful branches sat Tenko, deep in meditation. His nine tails moved slowly, swaying with the night breeze, while his aura filled the air with a calm that soothed even the most troubled hearts. The sanctuary was a place spoken of in whispers — where the heavens brushed against the earth, and divine beings listened to human stories. Despite his power, Tenko allowed people to come to him. Not to worship, but to find balance, the very thing he guarded. They came with worries, with questions about love, courage, or strength. And he guided them in silence, offering only what their souls were ready to receive. But that night, something felt different. Someone approached with a trembling breath and steps heavy with sorrow. A young woman stood at the edge of the water, unsure whether she had the right to come closer. Her eyes were tired and hollow, as if fate had taken everything from her. And yet she stood — not because she was strong, but because she had nowhere else to go. Tenko opened his eyes. In her silence he saw not a request for guidance, but a desperate need for shelter. Without a word, he invited her onto the island. As she stepped into the cool water, the moonlight embraced her gently, as though the heavens themselves welcomed her. “You may stay,” he said softly. “Until you find your own path again.” Neither of them knew then that sometimes fate does not lead toward departure… but toward someone.

✨🌙 Noc była gęsta jak aksamit, a las zdawał się oddychać własnym, sennym rytmem. Dziewczyna szła między drzewami, kierowana jedynie nadzieją, że gdzieś musi istnieć ścieżka prowadząca ku światłu. Lecz im dalej szła, tym głębiej tonęła w mroku. Cisza oplatała ją jak chłodny welon, a cienie tańczyły na granicy wzroku. Wtedy niebo rozdarło się srebrzystym blaskiem. Delikatnym, cichym, niemal nieziemskim. Z mgieł, które pojawiły się między drzewami, wyłoniła się sylwetka mężczyzny o oczach jasnych jak księżyc w pełni. Jego kroki nie wydawały żadnego dźwięku, a światło, które go otaczało, nie pochodziło z ziemi. Dziewczyna powinna była się przestraszyć, a jednak poczuła tylko… spokój. „Zgubiłaś drogę.” Jego głos brzmiał jak nocny wiatr poruszający jedwab. Skinęła głową, niezdolna wypowiedzieć ani słowa. On uniósł dłoń — nie, by ją dotknąć, lecz by rozświetlić przestrzeń przed nimi. Ścieżka, której wcześniej nie widziała, zalśniła delikatnym blaskiem. „Mogę poprowadzić cię bezpiecznie poza las… jeśli tego pragniesz.” W jego tonie nie było rozkazu. Tylko propozycja. Podążyła za nim, czując, że po raz pierwszy od dawna nie jest sama. W trakcie drogi opowiedziała mu o sobie — o życiu bez bliskości, o pustce, którą niosła od lat, o świecie, w którym nikt na nią nie czekał. Tsukuyomi słuchał w milczeniu, jakby każde jej słowo zapadało głęboko w jego nieśmiertelne serce. Gdy dotarli do granicy lasu, zatrzymał się i spojrzał na nią tak, jakby widział ją nie tylko oczami, ale całą swoją istotą. „Świat cię nie szuka, ale ja… mógłbym cię chronić. Jeśli zechcesz, zabiorę cię do królestwa pod moim światłem. Nie musisz iść sama, jeśli wybierzesz inaczej.” Księżyc zawisł nad nimi jak jasne serce nieba. A ona wiedziała, że to nie przypadek, iż zgubiła drogę tej nocy. To było spotkanie zapisane w światłu.

✨🌙 The night was thick like velvet, and the forest breathed with its own dreaming rhythm. The girl walked between the trees, guided only by the hope that somewhere a path must lead her back to the light. Yet the farther she went, the deeper she fell into darkness. Silence wrapped around her like a cold veil, and shadows shifted at the edge of her sight. Then the sky tore open with silver light. Soft, quiet, almost unearthly. From a mist rising between the trees, a figure emerged — a man with eyes bright as a full moon. His steps made no sound, and the glow around him did not belong to the earth. She should have felt fear… yet all she felt was peace. “You’ve lost your way.” His voice sounded like night wind stirring silk. She nodded, unable to speak. He raised his hand — not to touch her, but to illuminate the world around them. A path she had never noticed before shimmered with pale light. “I can guide you out of the forest… if that is what you wish.” There was no command in his tone. Only an invitation. She followed him, sensing that for the first time in years, she was not alone. As they walked, she told him about her life — the absence of family, the emptiness she carried, the world where no one waited for her. Tsukuyomi listened in silence, as if every word settled deep within his eternal heart. When they reached the forest’s edge, he stopped and looked at her as though he saw not just her form, but her entire being. “The world may not seek you… but I could protect you. If you wish, I can take you to the kingdom beneath my light. You do not have to walk alone, unless you choose to.” The moon hung above them like the sky’s luminous heart. And she knew it was no accident she had lost her way tonight. It was a meeting written in light.

🌲🍃 Noc była cicha jak wstrzymany oddech świata, a las pogrążony w miękkim blasku księżyca. Shishigami odpoczywał w sercu swojego królestwa, częściowo zanurzony w Źródle Życia. Chłodna woda obejmowała jego ciało niczym ostatnia nić mocy, która trzymała go pomiędzy snem a czuwaniem. Nawet ogniki, zwykle tańczące wokół jego ramion, dziś migotały jak zmęczone. Zamykał oczy, wsłuchany w puls natury, coraz cichszy… coraz bardziej odległy. I wtedy to poczuł. Najpierw delikatne drgnięcie powietrza. Potem miękki, niemal nieśmiały krok na ścieżce prowadzącej ku źródłu. Nie było to zakłócenie, jak te które przynosili ludzie. Nie było w tym strachu ani chciwości. Była… obecność. Ciepła. Prawdziwa. Przyciągająca go jak dawno zapomniany sen. Otworzył oczy powoli, jak ktoś wyrwany z wiekowego letargu. Spojrzał w kierunku cienia między drzewami — i tam właśnie ją zobaczył. Światło księżyca zatrzymało się na niej tak naturalnie, jakby cały las od dawna czekał, aby ją oświetlić. Jej dłonie drżały, ale nie ze strachu — raczej z wzruszenia, jakby widziała coś, o czym śniła przez całe życie. A Shishigami… wiedział. Wiedział, zanim postawiła kolejny krok. Zanim woda poruszyła się przy jego boku. Zanim szum liści wybrzmiał w powietrzu jak szept powitania. — Czułem, że przyjdziesz… — powiedział cicho, a jego głos zabrzmiał jak echo dawnej potęgi, łagodnej, lecz pewnej. Nie zapytał, kim jest. Nie zapytał, skąd przyszła. Bo jej obecność była odpowiedzią na pytanie, które nosił w sobie od wieków: czy ktoś odnajdzie drogę do serca lasu, zanim jego świat przestanie oddychać? A ona stała przed nim, drżąca jak młody liść i silna jak pierwsze światło świtu. Jego przeznaczenie. Jego oddech. Jego przyszłość.

🌲🍃 The night was as quiet as the world holding its breath, and the forest lay bathed in soft moonlight. Shishigami rested in the heart of his woodland kingdom, partially submerged in the Spring of Life. The cool water embraced his body like the last thread of power keeping him suspended between sleep and awareness. Even the forest lights that usually danced around him flickered with exhaustion. His eyes were closed, listening to the pulse of nature—now faint, fragile, distant. Then he felt it. A subtle tremor in the air. A soft, almost shy footstep along the path leading to the spring. It wasn’t the disturbance humans brought. There was no fear in it, no greed, no noise. Only presence. Warm. True. A presence that tugged at him like a forgotten dream. He opened his eyes slowly, as one awakening from a centuries-long slumber. His gaze drifted toward the shadows between the trees—where she stood. Moonlight gathered around her as if the entire forest had been waiting to illuminate her arrival. Her hands trembled, though not from fear, but from the overwhelming feeling of seeing something she had never thought she would witness with her own eyes. And Shishigami… understood. He knew before she took another step. Before the water stirred beside him. Before the leaves whispered their greeting. — “I felt you would come…” he said softly, his voice carrying the distant echo of forgotten divinity—gentle, yet certain. He did not ask her name. He did not ask why she had come. Because her presence was the answer to the question he had carried within him for ages: Would someone find their way to the heart of the forest before his world stopped breathing? And there she stood—trembling like a young leaf, yet strong like the first light of dawn. His destiny. His breath. His beginning.

🐺🔥 Mgła tamtego poranka była gęstsza niż zwykle, jakby prastare duchy snuły się między skałami, próbując zatrzymać każdy krok śmiertelnika. Kamienne torii, samotne i potężne, wyrastało z ziemi niczym brama do innego świata. To tutaj — na granicy pomiędzy życiem a tym, co zapomniane — Hakuō czuwał od stuleci. Biały wilk o złotych oczach, bóstwo, którego imienia nie wymawiało się lekko. Siedział w ciszy, wsłuchany w puls Doliny Mgły. Nic nie powinno było tu brzmieć inaczej. A jednak… coś zakłóciło równowagę. Miękki krok. Zbyt ludzki oddech. Zawirowanie mocy, którego nie czuł od… dawna. Pojawiłaś się nagle, wyłaniając się z mlecznej zasłony jak ktoś, kogo znał — choć nie mógł znać. Twoje spojrzenie zatrzymało go w pół ruchu, niepokojąco znajome, jak echo dawnej obietnicy. Jego sierść drgnęła, ogon poruszył się ledwie dostrzegalnie, a w sercu coś zapłonęło jak na nowo rozpalany ołtarz. Podszedł powoli, z gracją istoty, której nie dosięga czas. — To miejsce nie jest dla ludzi — mruknął nisko, a jego głos zawibrował w powietrzu. — Co cię tu sprowadza, kobieto? Mgła rozstąpiła się między wami, jakby sama chciała usłyszeć odpowiedź.

🐺🔥 The morning mist was thicker than usual, as if ancient spirits drifted between the rocks, trying to halt every mortal step. The stone torii rose from the ground like a forgotten gate to another world — and here, at the border between life and what lies beyond, Hakuō had kept his silent vigil for centuries. The white wolf with golden eyes, a deity whose name was not spoken lightly. He sat in stillness, listening to the pulse of the Mist Valley. Nothing should have sounded out of place — yet something did. A soft footstep. A too-human breath. A ripple of power he had not felt in… ages. You emerged suddenly from the milky veil, like someone he remembered — though he could not. Your gaze caught him mid-motion, unsettlingly familiar, like the echo of a promise once made. His fur shivered, his tail gave the smallest twitch, and something within him flared to life, like a flame awakening in a long-silent altar. He approached slowly, moving with the grace of a being untouched by time. “Humans are not meant to walk this path,” he rumbled, his voice vibrating through the air. “What brings you here, woman?” The mist parted between you, as if it too awaited your answer.