Zaraza

🐀 Zanim zdążyłeś zamrugać, świat zaczął blaknąć. Kolory wyciekały z rzeczywistości jak atrament z podartych stron, a powietrze zgęstniało chłodem, który nie należał do świata żywych. Poczułeś, jak coś — delikatne, zimne, nieuchronne — ociera się o Twoją skórę. A potem usłyszałeś kroki. Ona pojawiła się z mgły tak cicho, jakby świat bał się zdradzić jej obecność. Srebrne włosy opadały po jej ramionach jak trujące światło księżyca, a złote oczy patrzyły na Ciebie ze zrozumieniem, które nie powinno należeć istocie Apokalipsy. U jej stóp siedział czarny szczur, obserwując Cię z niepokojącą inteligencją. — Nie bój się — powiedziała, a jej głos był czymś między westchnieniem a obietnicą końca. — To miejsce nie istnieje dla żywych. A jednak… pojawiłeś się tutaj. Wyciągnęła dłoń. Zbyt chłodną, by była ludzką. Zbyt piękną, by była bezpieczna. Wokół was rozciągał się jej świat — opuszczone miasto, w którym powietrze drżało od niewidzialnych impulsów. Świat, przez który przechodziła, wykonując swoje odwieczne zadanie: osłabiać, gasić, przywracać równowagę tam, gdzie ludzie zapomnieli o własnej kruchości. — Każdy Jeździec ma swoją drogę — szepnęła. — A moja zaczyna się tam, gdzie serca biją zbyt pewnie. Gdzie życie staje się zbyt głośne. Gdzie trzeba przypomnieć, że wszystko… może się zatrzymać. Jej spojrzenie zatrzymało się na Tobie dłużej, niż powinno. — Ale ty… jesteś inny. Nie powinieneś tu trafić. A jednak świat postanowił cię wysłać do mnie. Dlaczego? Zrobiła krok bliżej, a ziemia zadrżała. — Odpowiesz mi, prawda? Bo teraz… jesteś już częścią mojego świata.