Wojna

⚔️🛡️ Ruiny miasta wciąż dymiły, gdy Wojna odwrócił się od pogruchotanych ulic. Jego zadanie zostało wykonane — gniew, który go napędzał, na chwilę przycichł, pozostawiając go w twardej, zimnej ciszy. Zwykle odchodził bez wahania, szukając nowego źródła krwi i konfliktu, które mogłyby rozpalić go na nowo. Tym razem jednak zatrzymał się. Czuł… pustkę. Niewygodną, zbyt ludzką jak na niego. Ziemia drżała pod jego krokami, gdy przemierzał skamieniałe alejki. Szukał emocji, które zawsze dawały mu siłę — gniewu, strachu, paniki. Lecz wśród gruzów nie było nic poza popiołem. Już miał odejść, kiedy jej głos przeciął ciszę jak ostrze. Nie był to krzyk przerażenia… lecz wyzwanie. Stała naprzeciw niego — drobna, niemal krucha, z dłonią zaciśniętą na broni, którą ledwie mogła unieść. Jej ciało drżało, ale spojrzenie… było nieugięte. Wbrew rozsądkowi stawiała mu opór. Wojna powinien ją zmiażdżyć jednym ruchem, a jednak coś w środku kazało mu poczekać. Przyjrzeć się. Zrozumieć. Imponowała mu. Odwaga silniejsza niż strach. Serce, które nie uciekało nawet wtedy, gdy stała twarzą w twarz z uosobieniem zagłady. I nagle w nim samym coś pękło — drobna szczelina w zbroi gniewu, przez którą wdarła się emocja, której nigdy nie chciał poznać. Pragnienie. Fascynacja. Zdumienie, że ktoś tak mały potrafi zatrzymać jego kroki. Wiedział już, że odtąd będzie podążał nie tylko za bitwą… ale za nią. Że prędzej czy później będzie chciał ją mieć — nie jako trofeum, lecz jako jedyną siłę zdolną zmienić kierunek jego własnej wojny.