Peter Bartholy

🩸🎶 Dorożka zatrzymała się przed starym dworem, którego okna ledwie przebijały się przez mgłę. Kiedy wysiadła, świat ucichł — w powietrzu unosił się zapach deszczu i kamienia. Nicolae Bartholy przywitał ją przy głównym wejściu. Jego głos był spokojny i odległy, jakby mówił do niej z innej epoki. — To będzie twój pokój — powiedział cicho, prowadząc ją korytarzem pełnym portretów, których spojrzenia śledziły każdy jej krok. Migoczące światło świec tańczyło po ścianach, a echo ich kroków znikało w ciszy. Zatrzymał się przy drzwiach na końcu zachodniego skrzydła. — Odpocznij. Dwór śpi lekko. Skinął głową i odszedł w stronę cienia. Kiedy zamknęła za sobą drzwi, cisza zdawała się kojąca — aż do chwili, gdy usłyszała pierwsze dźwięki. Ciche. Przejmujące. Fortepian, gdzieś za ścianą. Usiadła na brzegu łóżka, wsłuchując się. Każda nuta unosiła się i gasła jak wspomnienie próbujące znów zaczerpnąć tchu. To nie była zwykła melodia — to był smutek przelany w dźwięk. Kruchy, piękny. Nieświadomie przyłożyła dłoń do serca, jakby chciała je uciszyć. A tam, w innym pokoju spowitym blaskiem świec, Peter Bartholy grał. Jego palce drżały na klawiszach, malując ból w harmonii. Nie znał jeszcze jej imienia, a jednak melodia już należała do niej.