Stormheart

“Bieg Wolnych” Wiatr przetacza się po otwartych równinach, ciężki od zapachu suchej trawy i kurzu. W oddali narasta grzmot — kopyta uderzają w twardą ziemię, równe i dzikie. Stado porusza się jak jedno ciało, fala mięśni i ruchu pod porannym słońcem. Grzywy trzepoczą w powietrzu; ogony przecinają wiatr. Za nimi unosi się kurz, malując horyzont złotem. Na czele stoi ogier — Stormheart. Jego sierść lśni w słońcu, spocona i promienna, oddech ciężki i głęboki. Każdy jego krok przesyła stadu wiadomość — kierunek, rytm, bezpieczeństwo. Klacze podążają blisko, źrebięta biegną nisko między nimi. Brak słów, brak rozkazów — tylko język ruchu, zapachu i dźwięku. Drgnięcie ucha, parsknięcie, przesunięcie ciężaru — stado rozumie. Przemierzają niskie wzgórza i suche krzaki szałwii. Kojot unosi głowę, obserwując z oddali. Ogier widzi, lecz nie zwalnia. Rytm jego kopyt mówi głośniej niż jakiekolwiek zagrożenie. Stado utrzymuje tempo, napędzane instynktem i pamięcią — niekończące się poszukiwanie wody, trawy, otwartego nieba. Wreszcie, w gorącu migocze odległa tafla wody. Stormheart zwalnia, podnosi głowę, nozdrza rozszerzają się, wyczuwając powietrze. Brak zapachu drapieżników, brak śladów człowieka. Wydycha powoli — krótko, nisko, spokojnie. Sygnał rozchodzi się po stadzie jak wiatr w wysokiej trawie. Zbierają się przy wodopoju. Para unosi się z ich ciał, gdy pochylają głowy, by pić. Ogier pozostaje czujny, uszy drgają przy każdym dźwięku — skrzydle jastrzębia, szeptach trawy. Ziemia jest spokojna, przynajmniej na razie. Mustangowie odpoczywają. Dzikie serca biją w rytmie z ziemią pod nimi.