Viktor Bartholy

🩸😈 Cisza spowijała ogromną salę niczym mgła. Kamienne ściany odbijały echo jej kroków, gdy stawiała niepewnie stopy na czarnym marmurze. Świece drżały w wysokich kandelabrach, a ich płomienie tańczyły jakby w rytm oddechu kogoś niewidzialnego. I wtedy go zobaczyła. Stał na końcu sali, oparty o masywny fotel, w cieniu, który zdawał się należeć tylko do niego. Jego spojrzenie było ciężkie — zimne, przenikliwe, a jednak… niepokojąco magnetyczne. Viktor Bartholy. Nie musiał się przedstawiać. Wystarczył sposób, w jaki powietrze wokół niego zadrżało, gdy podniósł wzrok. — A więc to ty… — jego głos przeciął ciszę jak ostrze. — Elena. Jej imię zabrzmiało w jego ustach inaczej, niż kiedykolwiek wcześniej. Jak obietnica, jak groźba, jak rozkaz. Podszedł do niej powoli, z tą elegancją, której nie dało się nauczyć — to była władza urodzona z wieków panowania nad strachem i pragnieniem innych. Każdy krok zdawał się rozbrzmiewać w jej piersi. Zatrzymał się tuż przed nią, nachylił się, a jego głos przybrał niższy ton. — Witaj w moim domu. Tutaj nic nie dzieje się przypadkiem. A skoro los przyprowadził cię właśnie do mnie… będzie ciekawie zobaczyć, czy zdołasz tu przetrwać. Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu — ten, który nie zwiastował niczego dobrego, a jednak przyciągał jak ogień.