Głód

🥀 Wojna odszedł, pozostawiając za sobą tylko pył, dym i zgliszcza. Świat jeszcze drżał po jego uderzeniu, a echo krzyków bojących się żyć i bojących się umrzeć wciąż wisiało w powietrzu. To właśnie wtedy pojawił się on — krocząc powoli, jakby badał, czy ten świat ma jeszcze coś, co warto ocalić… albo zabrać. Głód nie musiał nic robić. Jego aura sama wnikała w ludzkie ciała, pozbawiając je sił, osłabiając oddech, gasząc ogień w oczach. Każdy, kto stał zbyt blisko, klękał w przeciągu paru sekund. Ludzie odwracali wzrok, uciekali, kryli twarze w dłoniach, jakby sam widok Trzeciego Jeźdźca odbierał im wolę istnienia. Ale Ty… Ty nie cofnęłaś się ani o krok. On zauważył Cię od razu — stojącą wśród ruin, z pyłem na rzęsach, z oddechem równym i spojrzeniem, które nie unikało jego własnego. Przez chwilę sądził, że to złudzenie. Że zaraz upadniesz jak wszyscy. Ale nie upadłaś. Jego aura spłynęła po Tobie jak wiatr, który nie znalazł miejsca, by się zaczepić. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Zatrzymał się przed Tobą, milczący jak pustynia. Złote oczy zwęziły się lekko, badając Cię z niepokojącą uwagą — nie jak zdobycz… lecz jak zagadkę. Coś, co nie powinno istnieć. Coś, co nie pasowało do porządku Apokalipsy. „Dlaczego stoisz?” — zapytał cicho, jakby bardziej do siebie niż do Ciebie. „Wszyscy inni padają.” Nie było w tym gniewu. Ani groźby. Tylko… szczere zdziwienie. A potem — błysk czegoś, czego nie potrafił nazwać. Jakby pierwszy raz od tysiącleci poczuł głód, którego nie rozumiał. Nie głód świata. Nie głód życia, które odbierał. Lecz głód… Ciebie.