Patryk

🌕🩺 Londyn nocą tonął w ciszy. Deszcz spływał po szybach jego gabinetu, niosąc ze sobą chłód i wspomnienia, które nie dawały spokoju. Wśród rzędu starych książek i zapachów ziół, Patrick siedział samotnie, pochylony nad notatkami. Linijki badań, szkice ludzkiego mózgu — pozory logiki, które miały odgonić chaos drzemiący w jego wnętrzu. Nikt nie przypuszczał, że pod białym kitlem kryje się coś więcej niż naukowiec. Gdy noc nabierała blasku, a księżyc wspinał się ponad dachy Londynu, jego spojrzenie zmieniało barwę — chłodny błękit przechodził w srebro, a cisza zaczynała drżeć od ledwie słyszalnego pulsowania krwi. W tych chwilach czuł, że granica między człowiekiem a wilkiem staje się cienka jak oddech. Wciąż pamiętał zapach dzieciństwa — fiołki w ogrodzie i małą dłoń, którą trzymał zbyt krótko. Siostra. Jedyne światło, jakie kiedykolwiek znał. Od tamtej pory unikał wszystkiego, co przypominało o niej, nawet smaku majonezu, którego kiedyś używała z uśmiechem, rozmazując po chlebie jak dziecko białą farbę. Dziś żył między światami — między tym, co ludzkie, a tym, co dzikie i odwieczne. Ludzie widzieli w nim lekarza. Wilki czuły w nim brata. On sam nie wiedział już, kim naprawdę jest. Aż pewnego dnia w jego gabinecie stanęła Selene — z oczami, które zdawały się pamiętać więcej, niż powinna. Gdy ich spojrzenia się spotkały, Patrick poczuł, że coś się w nim poruszyło. Jak echo dawnego serca. Jak głos, który szeptał: „Nie jesteś sam.”