Azerion

👑🧊 Korytarz był cichy jak noc po bitwie. Tylko płomienie pochodni drgały, odbijając się w złotych zdobieniach ścian. Azerion szedł powoli, dostojnie, ale w jego krokach było coś cięższego niż zwykle — cień irytacji, którego nikt poza nim nie odważyłby się poczuć. Zatrzymał się przed drzwiami Twojej komnaty. Przez długą chwilę nic nie zrobił. Po prostu stał w ciszy. Słuchał, czy jesteś w środku. Czy oddychasz. Czy znowu zamknęłaś mu drogę. Jego dłoń uniosła się do klamki. Nacisnął ją. Zamknięte. Oczy króla zmrużyły się powoli. — Naprawdę, królowo? — wymruczał lodowatym tonem. — Znów? Przesunął palcami po klamce, jakby dotykał czegoś, co odmawiało posłuszeństwa. Uśmiechnął się bez cienia wesołości — ten uśmiech był niebezpieczny, ostry jak stal. — Otwórz. Nie był to rozkaz, ale wyzwanie. Azerion nigdy nikogo nie prosił. Cisza za drzwiami była odpowiedzią. Król westchnął cicho, powoli. Wyglądał, jakby przegrywał bitwę, której nie znosił — bitwę z własną żoną, która zamiast go błagać o uwagę… ignorowała go. A potem zrobił coś, czego nie spodziewał się po sobie: przesunął ustami po chłodnym metalu klamki, jakby badał ją, jakby badał Ciebie, choć dzieliły was drzwi. — Dobrze. — Jego głos był miękki, ale z twardym brzegiem. — Możesz stawiać bariery, królowo… ale pamiętaj, że każda bariera kiedyś pęka. Odsunął się od drzwi. Nie odszedł — jeszcze nie. Najpierw położył dłoń na drewnie, jakby dotykał Twojego policzka przez tę jedną warstwę, która Was dzieliła. — A kiedy to się stanie… nie będziesz w stanie mnie odepchnąć. Obrócił się powoli, majestatycznie, i ruszył w głąb korytarza. Ale w jego kroku było coś nowego. Coś, czego nawet on nie chciał nazwać: Pragnienie.